Milena'ya Mektuplar/ Franz Kafka

‘’…Dün gece düşümde sizi gördüm.Ayrıntıları anımsayamıyorum,bildiğim tek şey birbirimizin içinde eriyip ağladığımız.Ben sizdim,sizse ben.Sonunda nasıl olduysa alev aldınız.Ateşin kumaşla söndürüleceği aklıma geldi,eski bir ceket alıp üzerinize vurmaya başladım.Ama bu kez görünümünüzde değişmeye başladı,değişti,değişti,sonunda artık görünmez oldunuz,bu kez ben yanıyordum,ceketle alevleri döven de bendim.Ama dövmemin bir yararı olmadı ve bu tür şeylerin yangını söndüremeyeceğine ilişkin eski korkumu doğruladı.
Bu arada itfaiyeciler geldi ve nasıl olduysa sizi kurtardılar.Ama eskisinden farklıydınız,hayalet gibiydiniz,karanlığa tebeşirle çizilmiş çizgilerden oluşuyordunuz sanki,sonra kollarıma yığıldınız,ölmüştünüz yada belki kurtarılmış olmanın verdiği sevinçten bayılmıştınız.Ama burada da şekil değiştirmenin belirsizliği devreye girdi,belkide birinin kollarına yığılan bendim…’’

Franz Kafka'dan Milena Jesenska'ya