‘’Yahya Kemal’in dikkati vaziyetlerin dikkatiydi. Neyiz? Ve nerdeyiz? Konuşmalarının hususiyetini bu yapıyordu. Şüphesiz çok iyi konuşuyordu. Konuşmayı sanat haline getirenlerdendi. Fakat bu konuşma onda çok mübrem bir ihtiyaca cevap veriyordu. Sohbet, düşüncesinin laboratuarıydı. Mesleklerinin zapt ettiği bu zihin, konuşurken bulur, geliştirir, yoğururdu. Kendisini tekrarlamaktan çekinmediği için aynı sohbeti ayrı ayrı muhitlerde yapardı. Ve daima buluş halinde olduğu için hiç de ilk şekliyle gelmezdi.’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder